สุคติของเทวดา
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อใด เทวดาเป็นผู้จะต้องจุติจากเทพนิกาย เมื่อนั้น นิมิตร ๕ ประการ ย่อมปรากฏแก่เทวดานั้น คือ
๑) ดอกไม้ย่อมเหี่ยวแห้ง
๒) ผ้าย่อมเศร้าหมอง
๓) เหงื่อย่อมไหลออกจากรักแร้
๔) ผิวพรรณเศร้าหมองย่อมปรากฏที่กาย
๕) เทวดาย่อมไม่ยินดีในทิพอาสน์ของตน
ภิกษุทั้งหลาย เทวดาทั้งหลายทราบว่า เทพบุตรนี้จะต้องเคลื่อนจากเทพนิกาย ย่อมพลอยยินดีกะเทพบุตรนั้นด้วยถ้อยคำ ๓ อย่างว่า แน่ะท่านผู้เจริญ
๑) ท่านจากเทวโลกนี้แล้ว ให้ไปสู่สุคติ
๒) ครั้นไปสู่สุคติแล้ว ขอให้ได้ลาภอันดี
๓) ครั้นได้ลาภอันดีแล้ว ขอให้เป็นผู้ดำรงอยู่ด้วยดี
เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว ภิกษุรูปหนึ่งได้ทูลถามว่า ภันเต อะไรเป็นส่วนแห่งการไปสู่สุคติของเทวดาทั้งหลาย อะไรเป็นส่วนแห่งการได้ลาภอันดีของเทวดาทั้งหลาย และอะไรเป็นส่วนแห่งการดำรงอยู่ด้วยดีของเทวดาทั้งหลาย.
ภิกษุทั้งหลาย ความเป็นมนุษย์ นี้เป็นส่วนแห่งการไปสู่สุคติของเทวดาทั้งหลาย เทวดาเกิดเป็นมนุษย์แล้ว ย่อมได้ศรัทธาในธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้ว นี้เป็นส่วนแห่งลาภอันดีที่เทวดาทั้งหลายได้แล้ว ศรัทธาใดของเทวดานั้น ตั้งมั่นแล้ว มีรากหยั่งลงมั่นแล้ว อันสมณะ พราหมณ์ เทวดา มาร พรหม หรือใครๆ ในโลก ไม่ชักนำไปได้ นี้เป็นส่วนแห่งการดำรงอยู่ด้วยดีของเทวดาทั้งหลาย.
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อใด เทวดาจะต้องจุติจากเทพนิกายเพราะความสิ้นอายุ เมื่อนั้น เสียง ๓ อย่างของเทวดาทั้งหลายผู้พลอยยินดีย่อมเปล่งออกไปว่า
แน่ะท่านผู้เจริญ ท่านจากเทวโลกนี้ไปแล้วจงถึงสุคติ
จงถึงความเป็นผู้อยู่ร่วมกับมนุษย์ทั้งหลายเถิด.
เมื่อท่านเป็นมนุษย์แล้ว จงได้ศรัทธาอย่างยิ่งในพระสัทธรรม
ศรัทธาของท่านนั้นพึงตั้งลงมั่น มีรากหยั่งลงมั่น ในพระสัทธรรม
ที่พระตถาคตประกาศดีแล้ว อันใครๆ ไม่อาจชักนำไปได้ตลอดชีวิต.
ท่านจงละกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต
และอย่ากระทำอกุศลกรรมอย่างอื่นที่ประกอบด้วยโทษ.
กระทำกุศลด้วยกาย ด้วยวาจาให้มาก
กระทำกุศลด้วยใจหาประมาณมิได้ หาอุปธิมิได้.
แต่นั้นท่านจงกระทำบุญอันให้เกิดสมบัตินั้นให้มากด้วยทาน
แล้วยังสัตว์แม้เหล่าอื่นให้ตั้งอยู่ในพระสัทธรรม ในพรหมจรรย์.
เมื่อใด เทวดาพึงรู้แจ้งซึ่งเทวดาผู้จะจุติ เมื่อนั้นย่อมพลอยยินดี
ด้วยความอนุเคราะห์นี้ว่า แน่ะเทวดา ท่านจงมาบ่อยๆ.
-บาลี ขุ. ขุ. 25/289/261.
https://84000.org/tipitaka/pali/?25//289,
https://etipitaka.com/read/pali/25/289
English translation by Bhikkhu Sujato
This was said by the Buddha, the Perfected One: that is what I heard.
“Mendicants, when a god is due to pass away from the realm of the gods, five warning signs appear. Their flower-garlands wither; their clothes become soiled; they sweat from the armpits; their physical appearance deteriorates; and they no longer delight in their heavenly throne. When the other gods know that that god is due to pass away, they wish them well in three ways: ‘Sir, may you go from here to a good place!
When you have gone to a good place, may you be blessed with good fortune!
When you have been blessed with good fortune, may you become well grounded!’
When he said this, one of the mendicants said to the Buddha, “Sir, what do the gods reckon to be going to a good place?
What do they reckon to be blessed with good fortune?
What do they reckon to become well grounded?”
“It is human existence, mendicant, that the gods reckon to be going to a good place.
When a human being gains faith in the teaching and training proclaimed by the Realized One, that is what the gods reckon to be blessed with good fortune.
When that faith in the Realized One is settled, rooted, and planted deep; when it’s strong and can’t be shifted by any ascetic or brahmin or god or Māra or Brahmā or by anyone in the world, that is what the gods reckon to become well grounded.”
The Buddha spoke this matter. On this it is said:
“When, with the fading of life,
a god passes from the realm of the gods,
the gods utter three criesof well-wishing:
‘Sir, go from here to a good place,
in the company of humans.
As a human being, gain supreme faith
in the true teaching.
May that faith of yours be settled,
with roots planted deep,
unfaltering all life long
in the true teaching so well proclaimed.
Having given up bad conduct
by way of body,
speech, and mind,
and whatever else is corrupt;
and having done much good,
by way of body,
speech, and mind,
limitless, free of attachments;
then, having made much worldly merit
by giving gifts,
establish other colleagues
in the true teaching, the spiritual life.’
It is due to such compassion
that when the gods know a god
is due to pass away, they wish them well:
‘Come back, god, again and again!’
English translation by John D. Ireland
This was said by the Lord…
“Bhikkhus, when a deva is due to pass away from a company of devas, five prognostic signs appear: his flower-garlands wither, his clothes become soiled, sweat is released from his armpits, his bodily radiance fades, and the deva takes no delight in his heavenly throne. The devas, observing the prognostic signs that this deva is due to pass away, encourage him in three things with the words: ‘Go from here, friend, to a good bourn. Having gone to a good bourn, gain that which is good to gain. Having gained that which is good to gain, become firmly established in it.’”
When this was said, a certain bhikkhu asked the Lord: “Venerable sir, what is reckoned by the devas to be a good bourn? What is reckoned by the devas to be a gain that is good to gain? What is reckoned by the devas to be firmly established?”
“It is human existence, bhikkhus, that is reckoned by the devas to be a good bourn. When a human being acquires faith in the Dhamma-and-Discipline taught by the Tathāgata, this is reckoned by the devas to be a gain that is good to gain. When faith is steadfast in him, firmly rooted, established and strong, not to be destroyed by any recluse or brahmin or deva or Māra or Brahmā or by anyone else in the world, this is reckoned by the devas to be firmly established.”
When a deva whose life is exhausted
Passes away from a deva-company,
The devas encourage him
In three ways with the words:
“Go, friend, to a good bourn,
To the fellowship of humans.
On becoming human acquire faith
Unsurpassed in the true Dhamma.
That faith made steadfast,
Become rooted and standing firm,
Will be unshakeable for life
In the true Dhamma well proclaimed.
Having abandoned misconduct by body,
Misconduct by speech as well,
Misconduct by mind, and whatever else
Is reckoned as a fault,
Having done much that is good
Both by body and by speech,
And done good with a mind
That is boundless and free from clinging,
With that merit as a basis
Made abundant by generosity,
You should establish other people
In the true Dhamma and the holy life.”
When the devas know that a deva
Is about to pass from their midst,
Out of compassion they encourage him:
“Return here, deva, again and again.”
