ความกลัว ๔ ประการ
ภิกษุทั้งหลาย ความกลัว (ภัย) ๔ ประการเหล่านี้ ๔ ประการอะไรบ้าง คือ
๑) ความกลัวต่อการติเตียนตนด้วยตน
๒) ความกลัวต่อการติเตียนจากผู้อื่น
๓) ความกลัวต่ออาชญา
๔) ความกลัวต่อทุคติ
๑) ภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่อการติเตียนตนด้วยตน เป็นอย่างไร คือ ภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในกรณีนี้ พิจารณาเห็นประจักษ์ดังนี้ว่า ถ้าเราพึงประพฤติกายทุจริต ประพฤติวจีทุจริต ประพฤติมโนทุจริต เหตุใดเราจะติเตียนตนเองโดยศีลไม่ได้เล่า เขากลัวการติเตียนตนด้วยตนแล้ว จึงละกายทุจริต เจริญกายสุจริต ละวจีทุจริต เจริญวจีสุจริต ละมโนทุจริต เจริญมโนสุจริต บริหารตนให้บริสุทธิ์อยู่ ภิกษุทั้งหลาย นี้เรียกว่า ความกลัวต่อการติเตียนตนด้วยตน.
๒) ภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่อการติเตียนจากผู้อื่น เป็นอย่างไร คือ ภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในกรณีนี้ พิจารณาเห็นประจักษ์ดังนี้ว่า ถ้าเราพึงประพฤติกายทุจริต ประพฤติวจีทุจริต ประพฤติมโนทุจริต เหตุใดผู้อื่นจะติเตียนเราโดยศีลไม่ได้เล่า เขากลัวการถูกผู้อื่นติเตียนแล้ว จึงละกายทุจริต เจริญกายสุจริต ละวจีทุจริต เจริญวจีสุจริต ละมโนทุจริต เจริญมโนสุจริต บริหารตนให้บริสุทธิ์อยู่ ภิกษุทั้งหลาย นี้เรียกว่า ความกลัวต่อการติเตียนจากผู้อื่น.
๓) ภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่ออาชญา เป็นอย่างไร คือ ภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในกรณีนี้ เห็นพระราชาทั้งหลายจับโจรผู้ประพฤติผิดมาแล้ว สั่งลงโทษด้วยวิธีการลงโทษนานาชนิด คือ
๑) โบยด้วยแส้บ้าง ๒) โบยด้วยหวายบ้าง
๓) ตีด้วยตะบองสั้นบ้าง ๔) ตัดมือบ้าง
๕) ตัดเท้าบ้าง ๖) ตัดทั้งมือทั้งเท้าบ้าง
๗) ตัดหูบ้าง ๘) ตัดจมูกบ้าง
๙) ตัดทั้งหูทั้งจมูกบ้าง ๑๐) ลงโทษด้วยวิธี หม้อเคี่ยวน้ำส้มบ้าง
๑๑) ลงโทษด้วยวิธี ขอดสังข์บ้าง ๑๒) ลงโทษด้วยวิธี ปากราหูบ้าง
๑๓) ลงโทษด้วยวิธี มาลัยไฟบ้าง ๑๔) ลงโทษด้วยวิธี คบมือบ้าง
๑๕) ลงโทษด้วยวิธี ริ้วส่ายบ้าง ๑๖) ลงโทษด้วยวิธี นุ่งเปลือกไม้บ้าง
๑๗) ลงโทษด้วยวิธี ยืนกวางบ้าง ๑๘) ลงโทษด้วยวิธี เกี่ยวเหยื่อเบ็ดบ้าง
๑๙) ลงโทษด้วยวิธี เหรียญกษาปณ์บ้าง ๒๐) ลงโทษด้วยวิธี แปรงแสบบ้าง
๒๑) ลงโทษด้วยวิธี กางเวียนบ้าง ๒๒) ลงโทษด้วยวิธี ตั่งฟางบ้าง
๒๓) ราดด้วยน้ำมันเดือดๆ บ้าง ๒๔) ให้สุนัขทึ้งบ้าง
๒๕) ให้นอนหงายบนหลาวทั้งเป็นๆ บ้าง ๒๖) ตัดศีรษะด้วยดาบบ้าง
ในขณะที่เห็นนั้น เขามีความคิดอย่างนี้ว่า เพราะเหตุแห่งการทำชั่วเช่นนี้ พระราชาทั้งหลายจึงจับโจรผู้ประพฤติผิดมาแล้ว สั่งลงโทษด้วยวิธีการลงโทษนานาชนิด คือ โบยด้วยแส้บ้าง … ตัดศีรษะด้วยดาบบ้าง ถ้าเราจะพึงทำชั่วเช่นนั้น พระราชาทั้งหลายก็จะจับเราแล้วสั่งลงโทษด้วยวิธีการลงโทษนานาชนิด คือ โบยด้วยแส้บ้าง … ตัดศีรษะด้วยดาบบ้าง ดังนี้ เขากลัวต่ออาชญาแล้ว จึงไม่กล้าฉกชิงทรัพย์ของผู้อื่น ภิกษุทั้งหลาย นี้เรียกว่า ความกลัวต่ออาชญา.
๔) ภิกษุทั้งหลาย ความกลัวต่อทุคติ เป็นอย่างไร คือ ภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในกรณีนี้ พิจารณาเห็นประจักษ์ดังนี้ว่า ผลของกายทุจริตในภายหน้า เป็นผลเลวทราม (เป็นทุกข์) ผลของวจีทุจริตในภายหน้า เป็นผลเลวทราม ผลของมโนทุจริตในภายหน้า เป็นผลเลวทราม ถ้าเราพึงประพฤติกายทุจริต ประพฤติวจีทุจริต ประพฤติมโนทุจริต ข้อนั้นจะมีอะไรเล่า (นอกจาก) จะเป็นเหตุให้เราเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ภายหลังจากการตาย เพราะกายแตกทำลาย เขากลัวต่อทุคติดังนี้แล้ว จึงละกายทุจริต เจริญกายสุจริต ละวจีทุจริต เจริญวจีสุจริต ละมโนทุจริต เจริญมโนสุจริต บริหารตนให้บริสุทธิ์อยู่ ภิกษุทั้งหลาย นี้เรียกว่า ความกลัวต่อทุคติ.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านี้แล ความกลัว ๔ ประการ.
-บาลี จตุกฺก. อํ. 21/162/121.
https://84000.org/tipitaka/pali/?21//162,
https://etipitaka.com/read/pali/21/162/
หมายเหตุ
๑.หม้อเคี่ยวน้ำส้ม คือ ให้ต่อยกระบานศีศะเลิกออกเสียแล้ว เอาคิมคีบก้อนเหลกแดงใหญ่ใส่ลง ให้มันสะหมองศีศะพลุ่งฟู่ขึ้น ดั่งม่อเคี่ยวน้ำส้มพะอูม
๒.ขอดสังข์ คือ ให้ตัดแต่หนังจำระเบื้องหน้า ถึงไพรปากเบื้องบนทังสองข้างเปนกำหนด ถึงหมวกหูทังสองข้างเปนกำหนด ถึงเกลียวฅอชายผมเบื้องหลังเปนกำหนด แล้วให้มุ่นกระหมวดผมเข้าทังสิ้น เอาท่อนไม้สอดเข้าข้างละคนโยกถอนคลอนสั่น เพิกหนังทังผมนั้นออกเสียแล้ว เอากรวดทรายหยาบขัดกระบานศีศะชำระให้ขาวเหมือนพรรณศรีสังข์
๓.ปากราหู คือ เอาขอเกี่ยวปากให้อ้าไว้แล้วตามประทีปไว้ในปาก ไนยหนึ่งเอาปากสิ่วอันคมนั้น แสะแหวะผ่าปากจนหมวกหูทั้งสองข้าง แล้วเอาฃอเกี่ยวให้อ้าปากไว้ให้โลหิตไหลออกเตมปาก
๔.มาลัยไฟ คือ เอาผ้าชุ่มน้ำมันพันให้ทั่วกายแล้วเอาเพลิงจุด
๕.คบมือ คือ เอาผ้าชุบน้ำมันพันนิ้วมือสิ้นทัง ๑๐ นิ้วแล้วเอาเพลิงจุด
๖.ริ้วส่าย คือ เชือดเนื้อให้เปนแร่ง เปนริ้ว อย่าให้ขาด ให้เนื่องด้วยหนังตั้งแต่ใต้ฅอลงไปถึงข้อเท้าแล้วเอาเชือกผูกจำให้เดิรเหยียบย่ำริ้วเนื้อ ริ้วหนังแห่งตนให้ฉุดคร่าตีจำให้เดิรไปจนกว่าจะตาย
๗.นุ่งเปลือกไม้ คือ เชือดเนื้อให้เนื่องด้วยหนังเปนแร่ง เป็นริ้ว แต่ใต้ฅอลงมาถึงเอวแล้วเชือดแต่เอวให้เปนแร่ง เปนริ้ว ลงมาถึงข้อเท้า กระทำเนื้อเบื้องบนนั้นให้เปนริ้วตกปกคลุมลงมาเหมือนนุ่งผ้าคากรอง
๘.ยืนกวาง คือ เอาห่วงเหลกสวมข้อสอกทังสองข้อเฃ่าทังสองข้างให้หมั้นแล้วเอาหลัก
เหลกสอดลงในวงเหลกแย่งขึงตรึงลงไว้กับแผ่นดินอย่าให้ไหวตัวได้ แล้วเอาเพลิงลนให้รอบตัวกว่าจะตาย๙.เกี่ยวเหยื่อเบ็ด คือ เอาเบดใหญ่มีคมสองข้างเกี่ยวทั่วกาย เพิกหนังเนื้อแลเอนน้อยใหญ่ ให้หลุดขาดออกมากว่าจะตาย
๑๐.เหรียญกษาปณ์ คือ ให้เอามีดที่คมเชือดเนื้อให้ตกออกมาจากกาย แต่ทิละตำลึงกว่าจะสิ้นมังสะ
๑๑.แปรงแสบ คือ ให้แล่สับฟันทั่วกาย แล้วเอาแปรงหวีชุบน้ำแสบกรีดครูดขุดเซาะหนังแลเนื้อแลเอนน้อยใหญ่ ให้ลอกออกมาให้สิ้น ให้อยู่แต่ร่างกระดูก
๑๒.กางเวียน คือ ให้นอนลงโดยข้างๆ หนึ่งแล้ว ให้เอาหลาวเหลกตอกลงไปโดยช่องหูให้แน่นกับแผ่นดิน แล้วจับเท้าทังสองหันเวียนไปดังบุทคลทำบังเวียน
๑๓.ตั่งฟาง คือ ทำมิให้เนื้อพังหนังขาด เอาลูกศีลาบดทุบกระดูกให้แหลกย่อยแล้วรวบผมเข้าทังสิ้น ยกขึ้นหย่อนลงกระทำให้เนื้อเปนกองเปนลอม แล้วพับห่อเนื้อหนังกับทังกระดูกนั้นทอดวางไว้ ทำดั่งตั่งอันทำด้วยฟางซึ่งไว้เชดเท้า
๑๔.ราดด้วยน้ำมันเดือดๆ คือ เคี่ยวน้ำมันให้เดือดพลุ่งพล่าน แล้วรดสาดลงมาแต่ศีศะกว่าจะตาย
๑๕.ให้สุนัขทึ้ง คือ ให้กักขังสูนักขร้ายทังหลายไว้ ให้อดอาหารหลายวันให้เตมหยาก แล้วปล่อยออกให้กัดทึ้งเนื้อหนังกินให้เหลือแต่ร่างกระดูกเปล่า
ที่มา : กฎหมายตราสามดวง เล่ม ๔ (พิมพ์ตามต้นฉบับกฎหมายตราสามดวง ฉบับหลวง) หมวด พระไอยการกระบดศึก พิมพ์ครั้งที่ ๒ สำนักพิมพ์คุรุสภา ปีที่พิมพ์ พ.ศ. ๒๕๓๖
English translation by Bhikkhu Sujato
“Mendicants, there are these four fears. What four? The fears of guilt, shame, punishment, and going to a bad place.
And what, mendicants, is the fear of guilt? It’s when someone reflects: ‘If I were to do bad things by way of body, speech, and mind, wouldn’t I blame myself for my conduct?’ Being afraid of guilt, they give up bad conduct by way of body, speech, and mind, and develop good conduct by way of body, speech, and mind, keeping themselves pure. This is called the fear of guilt.
And what, mendicants, is the fear of shame? It’s when someone reflects: ‘If I were to do bad things by way of body, speech, and mind, wouldn’t others blame me for my conduct?’ Being afraid of shame, they give up bad conduct by way of body, speech, and mind, and develop good conduct by way of body, speech, and mind, keeping themselves pure. This is called the fear of shame.
And what, mendicants, is the fear of punishment? It’s when someone sees that the kings have arrested a bandit, a criminal, and subjected them to various punishments—whipping, caning, and clubbing; cutting off hands or feet, or both; cutting off ears or nose, or both; the ‘porridge pot’, the ‘shell-shave’, the ‘demon’s mouth’, the ‘garland of fire’, the ‘burning hand’, the ‘grass blades’, the ‘bark dress’, the ‘antelope’, the ‘meat hook’, the ‘coins’, the ‘caustic pickle’, the ‘twisting bar’, the ‘straw mat’; being splashed with hot oil, being fed to the dogs, being impaled alive, and being beheaded.
They think: ‘If I were to do the same kind of bad deed, the kings would punish me in the same way.’ … Being afraid of punishment, they don’t steal the belongings of others. They give up bad conduct by way of body, speech, and mind, and develop good conduct by way of body, speech, and mind, keeping themselves pure. This is called the fear of punishment.
And what, mendicants, is the fear of rebirth in a bad place? It’s when someone reflects: ‘Bad conduct of body, speech, or mind has a bad result in the next life. If I were to do such bad things, when my body breaks up, after death, I’d be reborn in a place of loss, a bad place, the underworld, hell.’ Being afraid of rebirth in a bad place, they give up bad conduct by way of body, speech, and mind, and develop good conduct by way of body, speech, and mind, keeping themselves pure. This is called the fear of rebirth in a bad place.
These are the four fears.”
