การเจริญเมตตา และทางเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม
… ภิกษุทั้งหลาย ก็อย่างไร ภิกษุจึงจะชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติข้อปฏิบัติอันสมควรของสมณะ ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง มีอภิชฌามาก ก็ละอภิชฌาเสียได้ มีจิตพยาบาท ก็ละพยาบาทเสียได้ มีความมักโกรธ ก็ละความมักโกรธเสียได้ มีความผูกโกรธ ก็ละความผูกโกรธเสียได้ มีความลบหลู่ ก็ละความลบหลู่เสียได้ มีความตีตนเสมอ ก็ละความตีตนเสมอเสียได้ มีความริษยา ก็ละความริษยาเสียได้ มีความตระหนี่ ก็ละความตระหนี่เสียได้ มีความโอ้อวด ก็ละความโอ้อวดเสียได้ มีมายา ก็ละมายาเสียได้ มีความปรารถนาเลวทราม ก็ละความปรารถนาเลวทรามเสียได้ มีความเห็นผิด ก็ละความเห็นผิดเสียได้ ภิกษุทั้งหลาย เพราะละเสียซึ่งกิเลสอันเป็นมลทิน เป็นโทษ เป็นความสกปรกของสมณะ อันเป็นเหตุให้เกิดในอบาย มีวิบากอันตนพึงเสวยในทุคติเหล่านี้ได้ เราจึงกล่าวว่า ภิกษุนั้นเป็นผู้ปฏิบัติข้อปฏิบัติอันสมควรของสมณะ.
ภิกษุนั้น ย่อมพิจารณาเห็นตนบริสุทธิ์ พ้นแล้วจากอกุศลธรรมอันเป็นบาปทั้งปวงเหล่านี้ ปราโมทย์ย่อมเกิด เมื่อเกิดปราโมทย์แล้ว ปีติย่อมเกิด เมื่อมีใจประกอบด้วยปีติแล้ว กายย่อมสงบระงับ เมื่อกายสงบระงับแล้ว ย่อมเสวยสุข จิตของผู้มีสุขย่อมตั้งมั่นเป็นสมาธิ.
เธอมีจิตประกอบด้วยเมตตา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยเมตตา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่.
มีจิตประกอบด้วยกรุณา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยกรุณา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่.
มีจิตประกอบด้วยมุทิตา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่างและเบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยมุทิตา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่.
มีจิตประกอบด้วยอุเบกขา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยอุเบกขา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่.
ภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนสระโบกขรณี มีน้ำใสจืด เย็น สะอาด มีท่าอันดี น่ารื่นรมย์ ถ้าบุรุษมาจากทิศตะวันออก … มาจากทิศตะวันตก … มาจากทิศเหนือ … มาจากทิศใต้ … มาจากที่ไหนๆ ก็ตาม ซึ่งถูกความร้อนแผดเผา เร่าร้อน ลำบาก กระหาย อยากดื่มน้ำ เขามาถึงสระโบกขรณีนั้นแล้ว ก็บรรเทาความอยากดื่มน้ำ และความกระวนกระวายเพราะความร้อนเสียได้ แม้ฉันใด ภิกษุทั้งหลาย ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลกษัตริย์มาบวชเป็นบรรพชิต เธอมาถึงธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้ว เจริญเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขาอย่างนี้แล้ว ย่อมได้ความสงบในภายใน ก็ฉันนั้นเหมือนกัน เรากล่าวว่า เป็นผู้ปฏิบัติข้อปฏิบัติอันสมควรของสมณะ.
ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลพราหมณ์ … ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลแพศย์ … ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลศูทร … ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลไหนๆ ก็ตาม มาบวชเป็นบรรพชิต เธอมาถึงธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้ว เจริญเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขาอย่างนี้แล้ว ย่อมได้ความสงบในภายใน ก็ฉันนั้นเหมือนกัน เรากล่าวว่าเป็นผู้ปฏิบัติข้อปฏิบัติอันสมควรของสมณะ.
ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลกษัตริย์บวชเป็นบรรพชิต เธอทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุตติ และปัญญาวิมุตติ อันหาอาสวะไม่ได้ เพราะความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ด้วยปัญญาอันยิ่ง ในปัจจุบันเขาถึงแล้วแลอยู่ เรากล่าวว่า เป็นสมณะ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป.
ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลพราหมณ์ … ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลแพศย์ … ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลศูทร … ถ้ากุลบุตรออกจากสกุลไหนๆ ก็ตาม บวชเป็นบรรพชิต เธอทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุตติ และปัญญาวิมุตติ อันหาอาสวะไม่ได้ เพราะความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ด้วยปัญญาอันยิ่ง ในปัจจุบันเขาถึงแล้วแลอยู่ เรากล่าวว่า เป็นสมณะ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป.
… … … …
… เพราะเหตุนั้นแหละภิกษุ เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า จิตของเราจักตั้งมั่น ดำรงอยู่ด้วยดีในภายใน และธรรมอันเป็นบาปอกุศลที่เกิดขึ้นแล้ว จักไม่ครอบงำจิตได้ ภิกษุ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล.
ภิกษุ เมื่อใด จิตของเธอเป็นจิตตั้งมั่น ดำรงอยู่ด้วยดีแล้วในภายใน และธรรมอันเป็นบาปอกุศลที่เกิดขึ้นแล้ว ไม่ครอบงำจิตได้ เมื่อนั้น เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจักเจริญ กระทำให้มากซึ่งเมตตาเจโตวิมุตติ ทำให้เป็นดุจยาน ทำให้เป็นที่อาศัยได้ ให้มั่นคง สั่งสมเนื่องๆ ปรารภสม่ำเสมอดีแล้ว เมื่อใด เธอเจริญ กระทำให้มาก ซึ่งสมาธินี้อย่างนี้แล้ว เมื่อนั้น เธอพึงเจริญสมาธินี้แม้มีวิตกวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก มีแต่วิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยความสำราญ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยอุเบกขา ภิกษุ เมื่อใด เธอเจริญสมาธินี้อย่างนี้ เจริญดีแล้ว เมื่อนั้น เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจักเจริญกระทำให้มากซึ่งกรุณาเจโตวิมุติ … มุทิตาเจโตวิมุติ … อุเบกขาเจโตวิมุตติ ทำให้เป็นดุจยาน ทำให้เป็นที่อาศัยได้ ให้มั่นคง สั่งสมเนื่องๆ ปรารภสม่ำเสมอดีแล้ว เมื่อใด เธอเจริญกระทำให้มากซึ่งสมาธินี้อย่างนี้แล้ว เมื่อนั้น เธอพึงเจริญสมาธินี้แม้มีวิตกวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก มีแต่วิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยความสำราญ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยอุเบกขา.
ภิกษุ เมื่อใด เธอเจริญสมาธินี้อย่างนี้ เจริญดีแล้ว เมื่อนั้น เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจักพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย ภิกษุ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล ภิกษุ เมื่อใด เธอเจริญกระทำให้มากซึ่งสมาธินี้อย่างนี้แล้ว เมื่อนั้น เธอพึงเจริญสมาธินี้แม้มีวิตกวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก มีแต่วิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยความสำราญ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยอุเบกขา.
ภิกษุ เมื่อใด เธอเจริญสมาธินี้อย่างนี้ เจริญดีแล้ว เมื่อนั้น เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจักพิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาทั้งหลายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย ภิกษุ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล ….
ภิกษุ เมื่อใด เธอเจริญสมาธินี้อย่างนี้ เจริญดีแล้ว เมื่อนั้น เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจักพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย ภิกษุ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล ….
ภิกษุ เมื่อใด เธอเจริญสมาธินี้อย่างนี้ เจริญดีแล้ว เมื่อนั้น เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจักพิจารณาเห็นธรรมในธรรมทั้งหลายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย ภิกษุ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล ภิกษุ เมื่อใด เธอเจริญกระทำให้มากซึ่งสมาธินี้อย่างนี้แล้ว เมื่อนั้น เธอพึงเจริญสมาธินี้แม้มีวิตกวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก มีแต่วิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร พึงเจริญสมาธินี้แม้มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ไม่มีปีติ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยความสำราญ พึงเจริญสมาธินี้แม้ประกอบด้วยอุเบกขา.
ภิกษุ เมื่อใดเธอเจริญสมาธินี้อย่างนี้ เจริญดีแล้ว เมื่อนั้น เธอจักเดินไปทางใดๆ ก็จักเดินเป็นสุขในทางนั้นๆ ยืนอยู่ในที่ใดๆ ก็จักยืนเป็นสุขในที่นั้นๆ นั่งอยู่ในที่ใดๆ ก็จักนั่งเป็นสุขในที่นั้นๆ นอนอยู่ที่ใดๆ ก็จักนอนเป็นสุขในที่นั้นๆ.
… … … …
…วาเสฏฐะ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นนิวรณ์ ๕ ประการเหล่านี้ที่ตนยังละไม่ได้ เหมือนความเป็นหนี้ เหมือนความมีโรค เหมือนการติดเรือนจำ เหมือนความเป็นทาส เหมือนหนทางไกลอันกันดาร และเธอย่อมพิจารณาเห็นนิวรณ์ ๕ ประการที่ละได้แล้วในตน เหมือนความไม่มีหนี้ เหมือนความไม่มีโรค เหมือนการพ้นจากเรือนจำ เหมือนความมีอิสรภาพ เหมือนภูมิภาคอันน่ารื่นรมณ์ ฉันใดก็ฉันนั้นเหมือนกัน.
เมื่อเธอพิจารณาเห็นนิวรณ์ ๕ เหล่านี้ ที่ตนละได้แล้วปราโมทย์ย่อมเกิด เมื่อเกิดปราโมทย์แล้ว ปีติย่อมเกิด เมื่อมีใจประกอบด้วยปีติแล้ว กายย่อมสงบระงับ เมื่อกายสงบระงับแล้ว ย่อมเสวยสุข จิตของผู้มีสุขย่อมตั้งมั่นเป็นสมาธิ.
เธอมีจิตประกอบด้วยเมตตา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยเมตตา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่ วาเสฏฐะ เปรียบเหมือนคนเป่าสังข์ผู้มีกำลัง ย่อมเป่าสังข์ให้ได้ยินได้ทั้งสี่ทิศโดยไม่ยากฉันใด ในเมตตาเจโตวิมุตติ ที่เจริญแล้วอย่างนี้ กรรมที่ทำพอประมาณอย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมไม่มีเหลืออยู่ ไม่ตั้งอยู่ในนั้น ก็ฉันนั้นเหมือนกัน วาเสฏฐะ นี้แลเป็นทางไปเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม.
วาเสฏฐะ ข้ออื่นยังมีอีก ภิกษุมีจิตประกอบด้วยกรุณา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยกรุณา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่ วาเสฏฐะ เปรียบเหมือนคนเป่าสังข์ผู้มีกำลัง ย่อมเป่าสังข์ให้ได้ยินได้ทั้งสี่ทิศโดยไม่ยากฉันใด ในกรุณาเจโตวิมุตติ ที่เจริญแล้วอย่างนี้ กรรมที่ทำพอประมาณอย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมไม่มีเหลืออยู่ ไม่ตั้งอยู่ในนั้น ก็ฉันนั้นเหมือนกัน วาเสฏฐะ นี้แลเป็นทางไปเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม.
วาเสฏฐะ ข้ออื่นยังมีอีก ภิกษุมีจิตประกอบด้วยมุทิตา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยมุทิตา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่ วาเสฏฐะ เปรียบเหมือนคนเป่าสังข์ผู้มีกำลัง ย่อมเป่าสังข์ให้ได้ยินได้ทั้งสี่ทิศโดยไม่ยากฉันใด ในมุทิตาเจโตวิมุตติ ที่เจริญแล้วอย่างนี้ กรรมที่ทำพอประมาณอย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมไม่มีเหลืออยู่ ไม่ตั้งอยู่ในนั้น ก็ฉันนั้นเหมือนกัน วาเสฏฐะ นี้แลเป็นทางไปเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม.
วาเสฏฐะ ข้ออื่นยังมีอีก ภิกษุมีจิตประกอบด้วยอุเบกขา แผ่ไปสู่ทิศที่หนึ่ง ทิศที่สอง ทิศที่สาม ทิศที่สี่ ก็เหมือนกันอย่างนั้น ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง เธอแผ่ไปตลอดโลกทั้งสิ้น ในที่ทั้งปวง แก่สัตว์ทั้งหลายทั่วหน้าเสมอกัน ด้วยจิตอันประกอบด้วยอุเบกขา เป็นจิตไพบูลย์ ใหญ่หลวง ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาทแล้วแลอยู่ วาเสฏฐะ เปรียบเหมือนคนเป่าสังข์ผู้มีกำลัง ย่อมเป่าสังข์ให้ได้ยินได้ทั้งสี่ทิศโดยไม่ยากฉันใด ในอุเบกขาเจโตวิมุตติ ที่เจริญแล้วอย่างนี้ กรรมที่ทำพอประมาณอย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมไม่มีเหลืออยู่ ไม่ตั้งอยู่ในนั้น ก็ฉันนั้นเหมือนกัน วาเสฏฐะ นี้แลเป็นทางไปเพื่อความเป็นสหายแห่งพรหม.
-บาลี มู. ม. 12/516/482., -บาลี อฏฺก. อํ. 23/309/160., -บาลี สี. ที. 9/310/383.
https://84000.org/tipitaka/pali/?12/516
https://84000.org/tipitaka/pali/?23/309
https://84000.org/tipitaka/pali/?9/310
https://etipitaka.com/read/pali/12/516
https://etipitaka.com/read/pali/23/309
https://etipitaka.com/read/pali/9/310
English translation by Bhikkhu Sujato
And how does a mendicant practice in the way that is proper for an ascetic?
There are some mendicants who have given up covetousness, ill will, irritability, hostility, disdain, contempt, jealousy, stinginess, deviousness, deceit, bad desires, and wrong view. These stains, defects, and dregs of an ascetic are grounds for rebirth in places of loss, and are experienced in bad places. When they have given these up, they are practicing in the way that is proper for an ascetic, I say.
They see themselves purified from all these bad, unskillful qualities. Seeing this, joy springs up. Being joyful, rapture springs up. When the mind is full of rapture, the body becomes tranquil. When the body is tranquil, they feel bliss. And when blissful, the mind becomes immersed in samādhi.
They meditate spreading a heart full of love to one direction, and to the second, and to the third, and to the fourth. In the same way above, below, across, everywhere, all around, they spread a heart full of love to the whole world—abundant, expansive, limitless, free of enmity and ill will.
They meditate spreading a heart full of compassion …
They meditate spreading a heart full of rejoicing …
They meditate spreading a heart full of equanimity to one direction, and to the second, and to the third, and to the fourth. In the same way above, below, across, everywhere, all around, they spread a heart full of equanimity to the whole world—abundant, expansive, limitless, free of enmity and ill will.
Suppose there was a lotus pond with clear, sweet, cool water, clean, with smooth banks, delightful. Then along comes a person—whether from the east, west, north, or south—struggling in the oppressive heat, weary, thirsty, and parched. No matter what direction they come from, when they arrive at that lotus pond they would alleviate their thirst and heat exhaustion.
In the same way, suppose someone has gone forth from the lay life to homelessness—whether from a family of aristocrats, brahmins, merchants, or workers—and has arrived at the teaching and training proclaimed by a Realized One. Having developed love, compassion, rejoicing, and equanimity in this way they gain inner peace. Because of that inner peace they are practicing the way proper for an ascetic, I say.
And suppose someone has gone forth from the lay life to homelessness—whether from a family of aristocrats, brahmins, merchants, or workers—and they realize the undefiled freedom of heart and freedom by wisdom in this very life. And they live having realized it with their own insight due to the ending of defilements. They’re an ascetic because of the ending of defilements.”
English translation by I.B. Horner
And how, monks, does a monk become one following practices fitting for recluses? In whatever monk who was covetous covetousness is got rid of, who was malevolent malevolence of mind is got rid of, who was wrathful wrath is got rid of, who was grudging grudging is got rid of, who was hypocritical hypocrisy is got rid of, who was spiteful spite is got rid of, who was jealous, jealousy is got rid of, who was stingy, stinginess is got rid of, who was treacherous, treachery is got rid of, who was crafty, craftiness is got rid of, who was of evil desires, evil desire is got rid of, who was of wrong view, wrong view is got rid of, I, monks, say that if he follows the practice fitting for recluses, there is a getting rid of those stains on recluses, defects in recluses, faults in recluses, occasions for the sorrowful states, of what is to be experienced in a bad bourn.
He beholds the self purified of all these evil unskilled states, he beholds the self freed. When he beholds the self purified of all these evil unskilled states, when he beholds the self feed, delight is born; rapture is born from delight; when he is in rapture the body is impassible; when the body is impassible he experiences joy; being joyful, the mind is concentrated. He dwells, having suffused the first quarter with a mind of friendliness, likewise the second, likewise the third, likewise the fourth; just so above, below, across; he dwells having suffused the whole world everywhere, in every way with a mind of friendliness that is far-reaching, wide-spread, immeasurable, without enmity, without malevolence. He dwells, having suffused the first quarter with a mind of compassion, likewise the second, likewise the third, likewise the fourth; just so above, below, across; he dwells having suffused the whole world everywhere, in every way with a mind of compassion that is far-reaching, wide-spread, immeasurable, without enmity, without malevolence. He dwells, having suffused the first quarter with a mind of sympathetic joy, likewise the second, likewise the third, likewise the fourth; just so above, below, across; he dwells having suffused the whole world everywhere, in every way with a mind of sympathetic joy that is far-reaching, wide-spread, immeasurable, without enmity, without malevolence. He dwells, having suffused the first quarter with a mind of equanimity, likewise the second, likewise the third, likewise the fourth; just so above, below, across; he dwells having suffused the whole world everywhere, in every way with a mind of equanimity that is far-reaching, wide-spread, immeasurable, without enmity, without malevolence.
Monks, it is as if there were a lovely lotus-pond with clear water, sweet water, cool water, limpid, with beautiful banks; and if a man were to come along from the east, overcome and overpowered by the hot-weather heat, exhausted, parched and thirsty, he, on coming to that lotus-pond, might quench his thirst with water, might quench the hot-weather fever. And if a man were to come along from the west, overcome and overpowered by the hot-weather heat, exhausted, parched and thirsty, he, on coming to that lotus-pond, might quench his thirst with water, might quench the hot-weather fever. And if a man were to come along from the north, overcome and overpowered by the hot-weather heat, exhausted, parched and thirsty, he, on coming to that lotus-pond, might quench his thirst with water, might quench the hot-weather fever. And if a man were to come along from the south, overcome and overpowered by the hot-weather heat, exhausted, parched and thirsty, he, on coming to that lotus-pond, might quench his thirst with water, might quench the hot-weather fever. From wherever a man might come along, overcome and overpowered by the hot-weather heat, exhausted, parched and thirsty, he, on coming to that lotus-pond, might quench his thirst with water, might quench the hot-weather fever.
Even so, monks, if from a noble’s family one has gone forth from home into homelessness and has come into this Dhamma and discipline taught by the Tathāgata, having thus developed friendliness, compassion, sympathetic joy and equanimity, he attains inward calm. I say it is by inward calm that he is following the practices fitting for recluses. Even so, monks, if from a brahman’s family one has gone forth from home into homelessness and has come into this Dhamma and discipline taught by the Tathāgata, having thus developed friendliness, compassion, sympathetic joy and equanimity, he attains inward calm. I say it is by inward calm that he is following the practices fitting for recluses. Even so, monks, if from a merchant’s family one has gone forth from home into homelessness and has come into this Dhamma and discipline taught by the Tathāgata, having thus developed friendliness, compassion, sympathetic joy and equanimity, he attains inward calm. I say it is by inward calm that he is following the practices fitting for recluses. Even so, monks, if from a worker’s family one has gone forth from home into homelessness and has come into this Dhamma and discipline taught by the Tathāgata, having thus developed friendliness, compassion, sympathetic joy and equanimity, he attains inward calm. I say it is by inward calm that he is following the practices fitting for recluses. Even so, monks, from whatever family one has gone forth from home into homelessness and has come into this Dhamma and discipline taught by the Tathāgata, having thus developed friendliness, compassion, sympathetic joy and equanimity, he attains inward calm. I say it is by inward calm that he is following the practices fitting for recluses.
And if one has gone forth from home into homelessness from a noble’s family, and by the destruction of the cankers, having here and now realised by his own super-knowledge freedom of mind, the freedom through intuitive wisdom that are cankerless, entering on them, abides therein, he is a recluse through the destruction of the cankers. If one has gone forth from home into homelessness from a brahman’s family, and by the destruction of the cankers, having here and now realised by his own super-knowledge freedom of mind, the freedom through intuitive wisdom that are cankerless, entering on them, abides therein, he is a recluse through the destruction of the cankers. If one has gone forth from home into homelessness from a merchant’s family, and by the destruction of the cankers, having here and now realised by his own super-knowledge freedom of mind, the freedom through intuitive wisdom that are cankerless, entering on them, abides therein, he is a recluse through the destruction of the cankers. If one has gone forth from home into homelessness from a worker’s family, and by the destruction of the cankers, having here and now realised by his own super-knowledge freedom of mind, the freedom through intuitive wisdom that are cankerless, entering on them, abides therein, he is a recluse through the destruction of the cankers. If one has gone forth from home into homelessness from a whatever family, and by the destruction of the cankers, having here and now realised by his own super-knowledge freedom of mind, the freedom through intuitive wisdom that are cankerless, entering on them, abides therein, he is a recluse through the destruction of the cankers.
… … … …
English translation by Bhikkhu Sujato
“Well then, mendicant, you should train like this: ‘My mind will be steady and well settled internally. And bad, unskillful qualities that have arisen will not occupy my mind.’ That’s how you should train.
When your mind is steady and well settled internally, and bad, unskillful qualities that have arisen don’t occupy your mind, then you should train like this: ‘I will develop the heart’s release by love. I’ll cultivate it, make it my vehicle and my basis, keep it up, consolidate it, and properly implement it.’ That’s how you should train.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, you should develop it while placing the mind and keeping it connected. You should develop it without placing the mind, but just keeping it connected. You should develop it without placing the mind or keeping it connected. You should develop it with rapture. You should develop it without rapture. You should develop it with pleasure. You should develop it with equanimity.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, you should train like this: ‘I will develop the heart’s release by compassion …’ … ‘I will develop the heart’s release by rejoicing …’ … ‘I will develop the heart’s release by equanimity. I’ll cultivate it, make it my vehicle and my basis, keep it up, consolidate it, and properly implement it.’ That’s how you should train.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, you should develop it while placing the mind and keeping it connected. You should develop it without placing the mind, but just keeping it connected. You should develop it without placing the mind or keeping it connected. You should develop it with rapture. You should develop it without rapture. You should develop it with pleasure. You should develop it with equanimity.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, you should train like this: ‘I’ll meditate observing an aspect of the body—keen, aware, and mindful, rid of desire and aversion for the world.’ That’s how you should train.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, you should develop it while placing the mind and keeping it connected. You should develop it without placing the mind, but just keeping it connected. You should develop it without placing the mind or keeping it connected. You should develop it with rapture. You should develop it without rapture. You should develop it with pleasure. You should develop it with equanimity.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, you should train like this: ‘I’ll meditate on an aspect of feelings …’ … ‘I’ll meditate on an aspect of the mind …’ … ‘I’ll meditate on an aspect of principles—keen, aware, and mindful, rid of desire and aversion for the world.’ That’s how you should train.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, you should develop it while placing the mind and keeping it connected. You should develop it without placing the mind, but just keeping it connected. You should develop it without placing the mind or keeping it connected. You should develop it with rapture. You should develop it without rapture. You should develop it with pleasure. You should develop it with equanimity.
When this immersion is well developed and cultivated in this way, wherever you walk, you’ll walk comfortably. Wherever you stand, you’ll stand comfortably. Wherever you sit, you’ll sit comfortably. Wherever you lie down, you’ll lie down comfortably.”
English translation by Ṭhānissaro Bhikkhu
“Then, monk, you should train yourself thus: ‘My mind will be established inwardly, well-composed. No evil, unskillful qualities, once they have arisen, will remain consuming the mind.’ That’s how you should train yourself.
“Then you should train yourself thus: ‘Good-will, as my awareness-release, will be developed, pursued, given a means of transport, given a grounding, steadied, consolidated, & well-undertaken.’ That’s how you should train yourself. When you have developed this concentration in this way, you should develop this concentration with directed thought & evaluation, you should develop it with no directed thought & a modicum of evaluation, you should develop it with no directed thought & no evaluation, you should develop it accompanied by rapture… not accompanied by rapture… endowed with a sense of enjoyment; you should develop it endowed with equanimity.
“When this concentration is thus developed, thus well-developed by you, you should then train yourself thus: ‘Compassion, as my awareness-release.… Empathetic joy, as my awareness-release.… Equanimity, as my awareness-release, will be developed, pursued, given a means of transport, given a grounding, steadied, consolidated, & well-undertaken.’ That’s how you should train yourself. When you have developed this concentration in this way, you should develop this concentration with directed thought & evaluation, you should develop it with no directed thought & a modicum of evaluation, you should develop it with no directed thought & no evaluation, you should develop it accompanied by rapture… not accompanied by rapture… endowed with a sense of enjoyment; you should develop it endowed with equanimity.
“When this concentration is thus developed, thus well-developed by you, you should then train yourself thus: ‘I will remain focused on the body in & of itself—ardent, alert, & mindful—putting aside greed & distress with reference to the world.’ That’s how you should train yourself. When you have developed this concentration in this way, you should develop this concentration with directed thought & evaluation, you should develop it with no directed thought & a modicum of evaluation, you should develop it with no directed thought & no evaluation, you should develop it accompanied by rapture… not accompanied by rapture… endowed with a sense of enjoyment; you should develop it endowed with equanimity.
“When this concentration is thus developed, thus well-developed by you, you should train yourself: ‘I will remain focused on feelings in & of themselves.… the mind in & of itself… mental qualities in & of themselves—ardent, alert, & mindful—putting aside greed & distress with reference to the world.’ That’s how you should train yourself. When you have developed this concentration in this way, you should develop this concentration with directed thought & evaluation, you should develop it with no directed thought & a modicum of evaluation, you should develop it with no directed thought & no evaluation, you should develop it accompanied by rapture… not accompanied by rapture… endowed with a sense of enjoyment; you should develop it endowed with equanimity.
“When this concentration is thus developed, thus well-developed by you, then wherever you go, you will go in comfort. Wherever you stand, you will stand in comfort. Wherever you sit, you will sit in comfort. Wherever you lie down, you will lie down in comfort.”
… … … …
English translation by Bhikkhu Sujato
… Seeing that the hindrances have been given up in them, joy springs up. Being joyful, rapture springs up. When the mind is full of rapture, the body becomes tranquil. When the body is tranquil, they feel bliss. And when blissful, the mind becomes immersed.
They meditate spreading a heart full of love to one direction, and to the second, and to the third, and to the fourth. In the same way above, below, across, everywhere, all around, they spread a heart full of love to the whole world—abundant, expansive, limitless, free of enmity and ill will.
Suppose there was a powerful horn blower. They’d easily make themselves heard in the four directions. In the same way, when the heart’s release by love has been developed and cultivated like this, any limited deeds they’ve done don’t remain or persist there. This is a path to companionship with Brahmā.
Furthermore, a mendicant meditates spreading a heart full of compassion …
They meditate spreading a heart full of rejoicing …
They meditate spreading a heart full of equanimity to one direction, and to the second, and to the third, and to the fourth. In the same way above, below, across, everywhere, all around, they spread a heart full of equanimity to the whole world—abundant, expansive, limitless, free of enmity and ill will.
Suppose there was a powerful horn blower. They’d easily make themselves heard in the four directions. In the same way, when the heart’s release by equanimity has been developed and cultivated like this, any limited deeds they’ve done don’t remain or persist there. This too is a path to companionship with Brahmā. …
English translation T.W. Rhys Davids
…“In the same way, Vāseṭṭha, when a bhikkhu sees that these five hindrances are unabandoned within himself, he regards that as a debt, as a sickness, as confinement in prison, as slavery, as a desert road.
“But when he sees that these five hindrances have been abandoned within himself, he regards that as freedom from debt, as good health, as release from prison, as freedom from slavery, as a place of safety.
“When he sees that these five hindrances have been abandoned within himself, gladness arises. When he is gladdened, rapture arises. When his mind is filled with rapture, his body becomes tranquil; tranquil in body, he experiences happiness; being happy, his mind becomes concentrated.
‘And he lets his mind pervade one quarter of the world with thoughts of Love , and so the second, and so the third, and so the fourth. And thus the whole wide world, above, below, around, and everywhere, does he continue to pervade with heart of Love, far-reaching, grown great, and beyond measure.
‘Just, Vāseṭṭha, as a mighty trumpeter makes himself heard—and that without difficulty—in all the four directions; even so of all things that have shape or life, there is not one that he passes by or leaves aside, but regards them all with mind set free, and deep-felt love.
‘Verily this, Vāseṭṭha, is the way to a state of union with Brahmā.
‘And he lets his mind pervade one quarter of the world with thoughts of pity, … sympathy, … equanimity, and so the second, and so the third, and so the fourth. And thus the whole wide world, above, below, around, and everywhere, does he continue to pervade with heart of pity, … sympathy, … equanimity, far-reaching, grown great, and beyond measure.
‘Just, Vāseṭṭha, as a mighty trumpeter makes himself heard—and that without difficulty—in all the four directions; even so of all things that have shape or life, there is not one that he passes by or leaves aside, but regards them all with mind set free, and deep-felt pity, … sympathy, … equanimity.
‘Verily this, Vāseṭṭha, is the way to a state of union with Brahmā.’…
